پویانمایی یا انیمیشن (به انگلیسی: Animation) روشی در فیلم‌سازی است که در آن تصاویر ثابت، به طریقی دستچین و مدیریت می‌شوند. زمانی که این تصاویر به صورت پیوسته و با سرعت خاصی پشت سر هم به نمایش دربیایند، این توهم در ذهن بیننده به وجود می‌آید که جسمی در حال حرکت است یا شخصیتی زنده است.^[پ] به عبارتی فرایند ایجاد حرکاتی خیالی در تصاویر یا اشیاء غیرجاندار را انیمیشن می‌گویند.

انیمیشن و انیمه

می‌تواند در قالب رسانهٔ آنالوگ مانند «سینما و ویدئو» یا در رسانه‌های دیجیتال، «فرمت‌های ویدئوی دیجیتال و گیف» باشد. برای نمایش انیمیشن می‌توان از تلویزیون، کامپیوتر، پروژکتور یا فناوری‌های نو هم استفاده کرد. رایج‌ترین روش برای نمایش انیمیشن، سینما یا ویدئو است.

کلمه انیمیشن از کلمه لاتین animātiōn با ریشه animātiō به معنای زندگی بخشیدن گرفته شده‌است. معنای اصلی کلمه انیمیشن در زبان انگلیسی سرزنده است و بسیار قدیمی تر از معنی رسانه تصویر متحرک استفاده شده‌است.
پویانمایی

واژهٔ مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی به جای Animation در انگلیسی است.

فارسی زبانان واژهٔ کارتون را در مفهوم cartoon animation (نقاشی متحرک) می‌فهمند و بکار می‌برند و هر نوع نقاشی فکاهی و طنز دیگر را با عنوان کاریکاتور می‌شناسند.

دوازده اصل پویانمایی

با اختراع انیمیشن، به تدریج مجموعه‌ای از اصول کلیدی برای انیمیشن شکل گرفت. این اصول از دهه ۱۹۳۰ توسط پویاسازهای دیزنی اجرا می‌شده و توسط اولی جانسون و فرانک توماس در سال ۱۹۸۱ در کتاب انیمیشن دیزنی: توهم زندگی شرح داده شده‌است. بسیاری از این ایده‌های بنیادین، سالها بعد از انتشار این کتاب هم در کلاس‌ها و استودیوهای سراسر جهان استفاده و اجرا می‌شود.

با اینکه که فناوری و صنایع مدرن در ادغام با ایده‌های جدید و متفاوت، انیمیشن را متحول کرده‌اند، هنوز رد پای استفاده از این دوازده اصل را می‌توان در انواع روش های انیمیشن، موشن گرافیک‌ها و طراحی وب و هر گونه صورتی از طراحی و تولید تصاویر متحرک مشاهده کرد.